پیام رضوان ۲۰۰۷

ترجمه‌ای از پیام بیت ‌العدل اعظم الهی خطاب به بهائیان جهان

رضوان ۲۰۰۷ میلادی (۱۶۴ بدیع)

(از:  مرکز جهانی بهائی)

یاران و یاوران حضرت رحمن در سراسر عالم ملاحظه فرمایند

دوستان عزیز و محبوب،

اوّلین سال نقشۀ پنج‌ساله شاهد گویایی است از روحیّۀ عشق و فداکاری پیروان جمال اقدس ابهی در استقبال از چارچوب عمل ارائه شده در پیام مورّخ ۲۷ دسامبر ۲۰۰۵ این جمع و تعهّد ایشان به پیشبرد فرایند دخول افواج مؤمنین.  در هر محدودۀ جغرافیایی که این چارچوب به نحوی منسجم و با همۀ ابعاد خود به مرحلۀ اجرا در آمده، پیشرفتی مداوم هم از نظر شرکت احبّا و دوستان‌شان در حیات جامعه و هم از ‌نظر افزایش تعداد مصدّقین به ارمغان آورده است، به طوری که طبق گزارشات واصله در بعضی از محدوده‌ها صدها و در بعضی دیگر ده‌ها نفر هر چند ماه به موهبت ایمان فائز می‌شوند.  آنچه در این پیشرفت سهم حیاتی داشته از یک طرف حصول آگاهی بیشتر از ماهیّت روحانی این مشروع و از طرف دیگر درک فزاینده‌ای نسبت به ابزار تصمیم‌گیری که نقشۀ پنج‌ساله ویژگی‌های عمدۀ آن را توصیف نموده می‌باشد.

قبل از آغاز سلسله نقشه‌های جهانی اخیر متمرکز در پیشبرد فرایند دخول افواج، جامعۀ بهائی مرحله‌ای از رشد سریع در مقیاسی وسیع را در بسیاری از نقاط جهان پشت سر گذاشته بود، رشدی که نهایتاً تداوم آن غیر ممکن ‌بود.  چالش جامعه در آن زمان افزودن بر انبوه پیروان، حدّ اقل در بین مردمی که آمادگی پذیرش امر را داشتند، نبود بلکه شرکت ‌دادن مصدّقین جدید در حیات جامعه و پرورش تعداد کافی از بین آنها با تعهّد به ترویج بیشتر امر مبارک بود.  رویارویی عالم بهائی با این چالش آنچنان حائز اهمّیّت بود که آن را ویژگی اصلی نقشۀ چهارساله قرار دادیم و از محافل روحانی ملّی دعوت نمودیم تا قسمت اعظم نیروی خود را صرف ایجاد قابلیّت تشکیلاتی، به صورت مؤسّسۀ آموزشی، به منظور توسعۀ نیروی انسانی نمایند.  همچنین اشاره نمودیم که گروه‌های فزاینده‌ای از مؤمنین باید از یک برنامۀ رسمی آموزشی بهره‌مند گردند، برنامه‌ای که بتواند آنان را با دانش و بینش روحانی و نیز با مهارت‌ها و توانایی‌های لازم جهت انجام خدماتی که برای ادامۀ ترویج و تحکیم در سطحی وسیع لازم است مجهّز سازد.

امروز با مشاهدۀ عملکرد آن دسته از محدوده‌های جغرافیایی که به موضع مستحکمی از رشد رسیده‌اند ملاحظه می‌کنیم که در هر یک از آنها احبّا، در حالی که می‌آموزند چگونه هستۀ در حال گسترش حامیان امر الهی را بسیج کنند، به تقویت فرایند مؤسّسۀ آموزشی ادامه داده، طرح مؤثّری برای هم‌آهنگ نمودن مجهودات خود ریخته، ابتکارات فردی و تمهیدات جمعی خود را به صورت الگوی مؤثّری از اقدامات منسجم در آورده و از تجزیه و تحلیل‌ اطّلاعات مفید برای برنامه‌ریزی ادوار فعّالیّت‌های خود استفاده ‌می‌نمایند.  این حقیقت که احبّا شیوۀ پیشبرد هم‌آهنگ و هم‌گام ترویج و تحکیم را که کلید رشد مستمرّ است یافته‌اند کاملاً مشهود و نمایان است.  چنین شواهدی مطمئنّاً الهام‌بخش هر مؤمن ثابت‌قدمی خواهد بود تا در مسیر یادگیری سیستماتیکی که فراهم گردیده با عزمی راسخ به پیش رود.

موفّقیّت‌های این سال‌های پر از مجهودات فوق‌العاده، به محدوده‌هایی که در آن ترویج و تحکیم در مقیاسی وسیع بدینسان رونق جدیدی یافته است منحصر نمی‌گردد.  روش اتّخاذ‌ شده در طیّ نقشۀ چهارساله و به دنبال آن نقشۀ دوازده‌ماهه و نقشۀ پنج‌سالۀ پیشین سبب شد شرایطی ایجاد شود که احبّا بتوانند دامنۀ مجهودات خود را به جمع کثیری از مردم گسترش داده آنان را در جنبه‌های مختلف حیات جامعه شرکت دهند.  فواید فرایند ده‌سالۀ ایجاد قابلیّت در سه شرکت‌کنندۀ نقشه‌های جهانی اکنون در سطح وسیعی آشکار گردیده است.  در همه جا نیاز به درک پویایی و تحرّک پرورش نیروی انسانی وجود داشت.  در همه جا احبّا می‌بایست مقتضیات رشد پایدار را فرا می‌گرفتند، مقتضیاتی از قبیل ترویج اقدامات سیستماتیک و اجتناب از تشتّت افکار و عمل، انتقال بعضی از عناصر تصمیم‌گیری گروهی به سطح محلّی و ایجاد نوعی حسّ رسالت در جوامع، تشویق مشارکت عمومی و شرکت ‌دادن بخش‌های مختلف جامعه در فعّالیّت‌ها به خصوص کودکان و نوجوانان که پرچم‌داران آیندۀ امر الله و سازندگان مدنیّت الهیّه هستند.

اکنون با استقرار زیربنایی چنین استوار، نخستین و مهمّ‌ترین فکر هر فرد بهائی باید امر مبرم تبلیغ باشد.  احبّا چه با مساعی شخصی به تبلیغ دوستان خود در بیوت تبلیغی پردازند و متعاقباً آنها را در فعّالیّت‌های اساسی نقشه شرکت دهند و یا مقدّمتاً از این فعّالیّت‌ها به عنوان وسیله‌ای برای تبلیغ استفاده نمایند، چه به عنوان یک جامعه فعّالیّت‌های کودکان و نوجوانان را محور اوّلیّۀ فعّالیّت‌های محدودۀ جغرافیایی قرار دهند و یا ابتدا به فعّالیّت‌های بزرگسالان توجّه کنند، چه در مساعی دسته‌جمعی خود به عنوان جزئی از یک برنامۀ فشرده به صورت گروهی از خانواده‌ها دیدار نمایند و یا متناوباً هر چند گاه به ملاقات مبتدیان در منازل آنها بروند — همۀ اینها تصمیماتی است که تنها می‌تواند بر طبق شرایط و امکانا‌ت‌شان و ماهیّت نفوسی که با آنها در تماس هستند اتّخاذ گردد.  آنچه کل، صرف نظر از شرایط محیط، باید به آن واقف باشند هم نیاز مبرم عالم انسانی است که محروم از مائدۀ روحانی، هر آن بیشتر در ورطۀ یأس و نومیدی غوطه‌ور می‌گردد و هم ضرورت و فوریّت مسئولیّت امر تبلیغ است، مسئولیّتی که به عهدۀ فرد فرد ما به عنوان اعضای جامعۀ اسم اعظم تفویض گردیده است. 

حضرت بهاءالله پیروان خود را به تبلیغ امر الله موظّف و مکلّف فرموده‌اند.  در این ایّام هزاران هزار با تمام قوا به اجرای مفاد و مندرجات نقشه مشغولند تا از طرق مختلف سالکین سبیل ایمان را به شاطی بحر عرفان هدایت نمایند.  دیدۀ انتظار ما مترصّد روزی است که شوق و شور تبلیغ نیروی مستولی بر حیات آحاد احبّا باشد و اتّحاد جامعه آنچنان قوی و مستحکم گردد که این اشتعال روحانی به صورت اقداماتی پیوسته و پیگیر در میدان خدمت جلوه و بروزی درخشان نماید.  اینست آرزوی دل و جان این جمع برای شما عزیزان که جهت تحقّق آن در آستان مقدّس با تضرّع و ابتهال دعا می‌نماییم. 

[امضا:  بیت العدل اعظم]